PENNY DREADFUL#2: SO WE WALK ALONE

Αυτή η ανατριχίλα που νιώθεις στο σώμα όταν κλείνεις το φως του δωματίου και κοιτάς τις σκιές στο σκοτάδι. Η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος όταν κλείνεις τα μάτια και το σώμα αρνείται να παραδοθεί. Κάτι αόρατο, άπιαστο σε παρακολουθεί. Τη μία θα νιώσεις τρόμο. Φόβο. Την άλλη ασφάλεια. Ηρεμία. Κάπως έτσι νιώθεις όταν βλέπεις το Penny Dreadful. Κλειδαρότρυπα σε μία εποχή γοτθικών φαντασμάτων. Ψιθύρων. Σε μία σύγκρουση μεσαιωνικού δαιμονιακού τρόμου με μια θεϊκή γαλήνια δύναμη για το ποιος τελικά θα κερδίσει τη βασανισμένη ψυχή της Vanessa Ives, ω! και τι πόνος είναι αυτός καθώς ο δεύτερος κύκλος του Penny Dreadful εισχωρεί αδιάκριτα στο παρελθόν της Vanessa και στο πως κατέληξε η δύναμη ξόρκι του σκορπιού μέσα της

στο απομονωμένο haunted σπίτι της ''καλής'' μάγισσας

στις ορέξεις της Evelyn Poole για να καταβροχθίσουν αυτή που ποθεί τόσο ο Θεός όσο και ο διάβολος

στη σέκτα των δαιμόνιων μαγισσών που η Mrs Poole θα παρασύρει τόσο τον Sir Malcolm με τα ξόρκια λαγνείας και πάθους, όσο και με τις τερατώδεις κούκλες που οι σατανικοί ψαλμοί θα μετατρέψουν σε ξενιστές μαύρης μαγείας. 

Ναι, ο δεύτερος κύκλος φέρνει περισσότερο τρόμο και λιγότερο λυρισμό απ' τον προηγούμενο κύκλο, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι είναι ανώτερος και καλύτερος του πρώτου. Δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσο σπουδαία ερμηνεία δίνει η Εva Green, σε απαιτητικό, δύσκολο χαρακτήρα.

Το ίδιο και ο Josh Hartnett. Αφήνει πίσω του ίσως την αμηχανία και δίνει έναν καταπληκτικό Ethan Chandler. Ένα καταραμένο ζευγάρι που δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν πραγματικά μαζί. Λίγες στιγμές μόνο, μια δολοφονία να ενώνει δύο damaged souls.

           Ο μύθος του λυκάνθρωπου αλλιώς.

              Αυτή που πρέπει να επιλέξει αλλιώς.

Και γύρω τους να τους πλαισιώνουν ένας στρόβιλος ανθρώπινων και μη ιστοριών, χαρακτήρων με βουτηγμένα τα χέρια στο αίμα. Με θάνατο πασπαλισμένο στην ανάγκη να μην πορευτούν μόνοι στο ομιχλώδες Λονδίνο. Foolish hopes σε μοναχικές ψυχές, και μέσα στην καταιγίδα των 10 αυτών επεισοδίων

έρχεται το συναισθηματικά φορτισμένο season finale να σου υπενθυμίσει ότι σε αυτόν τον κόσμο, we walk alone.

Από τον Victor Frankenstain και τον εθισμό του στα ναρκωτικά, στη μοναξιά του John Claire που η νεκρή του σάρκα προκαλεί τον πόνο και την αποστροφή, στην τελική αντιμετώπιση των τύψεων για τον Sir Malcolm, μου προκαλεί ενδιαφέρον η νύφη του Frankenstain ή αλλιώς Brona, που έχασε τη ζωή της στον προηγούμενο κύκλο από φυματίωση.

Lily το νέο της όνομα. Νεκροαναστημένη εκδίκηση για τα αρσενικά που απλώνουν χέρι στη γυναίκα. Δημιούργημα με πλήρη συνείδηση έτοιμη να ανέβει σαν υπέρτατο αθάνατο ον στην ανθρώπινη αυτή κοινωνία. Τι πιο καλύτερος σύντροφος απ' τον Dorian Gray, που αν και θεώρησα την Angelique μία απ' τις καλύτερες νέες προσθήκες ως trance woman στο Λονδίνο του 19ου αιώνα-καταπληκτικός ο Jonny Beauchamp-

δώσανε ίσως από τις πιο μαγευτικά διαταραγμένα θολωμένες σκηνές στον δεύτερο κύκλο του Penny Dreadful.

Ο τελευταίος πειρασμός έρχεται με τη μορφή της οικογένειας στις επιθυμίες της Vanessa. Δυο παιδιά. Εthan. Η συνέχεια μου έφερε ανατριχίλα και άναψα ένα φως, καθώς έχω την τάση να βλέπω το Penny Dreadful. Το βλέπεις σαν ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη. Ξυπνώντας ιδρωμένος, κάπου στην άκρη του μισοκοιμισμένου ακόμα μυαλού, ακούς το γάργαρο σαρκαστικό γέλιο της Mrs.Poole στα τελευταία λόγια της Vanessa.

 So... We walk alone.. 

 10/10