Pages

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

GAME OF THRONES #5: JON SNOW VS.WHITE GENERAL HORN WALKER

Ο πέμπτος κύκλος του GOT κάνει τρικλοποδιά τόσο σε μας τους αναγνώστες των βιβλίων όσο και στην lazy νοοτροπία του Martin. Τα βιβλία τέλειωσαν, συνέχεια δεν υπάρχει, τι πιο exciting να πάει ένα βήμα παρακάτω και να ''σώσει'' όλους τους εναπομείναντες παίχτες στο παιχνίδι των θρόνων με σενάριο προφητικό για την εξέλιξη. Στην αρχή στράβωσα. Πολύ. Η χρόνια καθυστέρηση του επόμενου βιβλίου μου έφερε στο νου το Lost και το σενάριο που απλά εξελισσόταν σε ένα γκρουπ φανατικών χωρίς νόημα. Οι αλλαγές στο σενάριο όπως ο βιασμός και ο γάμος της Sansa με εξόργισε σε σημείο που σκέφτηκα ότι δεν αξίζει χάσιμο ούτε μιας ώρας για τη συνέχεια ενός έπους που δυστυχώς έμεινε μισοτελειωμένο. Πόση όμως μεγάλη θετική ανατροπή όταν ο χειμώνας έρχεται πάνω που πίστεψες ότι δε θα δεις ούτε νιφάδα;; Έρχεται σε μια θεαματικότατη μάχη ανώτερη κινηματογραφικής παιδείας, καθώς ναι μεν ο John Snow ενώνει τις φατρίες των Wildlings με κοινό σκοπό την επιβίωση
 αλλά δυστυχώς οι Walkers τους στήνουν ενέδρα.Ευτυχώς για μας!! Ίσως για πρώτη φορά στο GOT, βλέπουμε με λεπτομέρεια τι πραγματικά είναι και ποιοι ηγούνται αυτό το καραβάνι λευκών zombies με γαλανά μάτια και όρεξη για σάρκα. Zombie Mayhem και το πιο καταιγιστικό 20λεπτο που έχουμε δει ποτέ στο GOT. Zombie kids-Zombie the beardman-zombie the General Horn-zombie skeletons-zombies everywhere. And Jon Snow Too!
...και ξαφνικά το τοπίο καθαρίζει μέσα από πάγο, αίμα, και την απόλυτη σφαγή αλλά και σιωπηλό resurrection κάνοντας σε να ανατριχιάζεις. Τελικά κατάφερε το GOT να ξεπεράσει και τον ίδιο τον συγγραφέα ή απλά η δύναμη των χαρακτήρων σε κάνει να θες να δεις μια ολοκληρωμένη συνέχεια και ας μην είναι αρχικές ιδέες του Martin? Mε εξαίρεση ως τώρα την ιστορία της Cersei και της Arya που ακολουθούν το αρχικό μονοπάτι πλοκής, τελικά η πιο γρήγορη εξέλιξη στην ιστορία φέρνει επιθυμητά αποτελέσματα ή τα μακρόσυρτα πιο ραφιναρισμένα του Martin αποτελούν και τον ορισμό του GOT? Το finale του όγδοου επεισοδίου δες και HARDHOME, με άφησε άφωνο και ίσως μία από τις πιο ποιητικά αγριευτικές σκηνές όταν ο General σηκώνει τα χέρια ψηλά ανασταίνοντας φίλους και εχθρούς.Απίστευτα καλό. Ανυπομονώ για τη συνέχεια καθώς πηγαίνει σε μη χαραγμένα μονοπάτια και με εξιτάρει.

                                              
                                                ΝΕΧΤ: CERSEI'S DIRTY NAP

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου